فهم مسائل و مفاهیم قرآنی، تفهیم آنها و حقیقت پنهان شده امور در آن از دیرباز تا به امروز مورد توجه اندیشمندان بوده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی مفهوم «عسر» و مشخص ساختن اهداف واسطی ذیل هدف غایی «هدایت» است. بدین منظور تمامی آیاتی که واژه «عسر» در آنها به‌کاربرده شده است، در آیات 6 و 7 سوره طلاق، آیه 8 سوره قمر، 280 و185 سوره بقره، 5 و 6 سوره شرح، 73 سوره کهف، 117 سوره توبه، 10 سوره لیل، 9 سوره مدثر و 26 سوره فرقان با استفاده از روش تحلیل زبانی و مفهومی به منظور استخراج هدف غایی و اهداف واسطی تحلیل شدند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که واژه «عسر» به صورت ارتباط اندراجی میان مفهوم «هدایت» به عنوان هدف غایی و سایر شئون اعتقادی، دینی، اقتصادی، اجتماعی و شأن فکری و عملی و تربیتی به عنوان اهداف واسطی قابل تحلیل است. اهداف واسطی در شأن اعتقادی با رشد فردی و خودشناسی، در شأن دینی با دشواری برخی احکام و امور عبادی، در شأن اقتصادی با تاکید بر انفاق، و بخشش و...، در شأن اجتماعی با تکیه بر رفتار فاضلانه و عادلانه و در شأن فکری و عملی و تربیتی با بازشناسی و رفتار عامدانه تبیین شده است. از این منظر هدف خداوند از سختی‌ها و مصائب پیش روی بشر و حتی ابتلائات و آزمایش های الهی هدایت و تعالی انسان است. این سختی‌ها به پهنای ساحات مختلف تربیت، جامه‌ی گوناگون به تن کرده و در شئون مختلفی ظهور می‌کنند.
علوی, سید حمید رضا, & شفیعی اپورواری, نعیمه. (1402). تحلیل مفهومی واژه «عسر» در قرآن کریم به منظور تبیین هدف غایی و اهداف واسطی مرتبط با آن. مجله پژوهش‌های تعلیم و تربیت اسلامی, 9(1), 103-120. doi: 10.22103/jir.2023.21732.1420
MLA
سید حمید رضا علوی; نعیمه شفیعی اپورواری. "تحلیل مفهومی واژه «عسر» در قرآن کریم به منظور تبیین هدف غایی و اهداف واسطی مرتبط با آن", مجله پژوهش‌های تعلیم و تربیت اسلامی, 9, 1, 1402, 103-120. doi: 10.22103/jir.2023.21732.1420
HARVARD
علوی, سید حمید رضا, شفیعی اپورواری, نعیمه. (1402). 'تحلیل مفهومی واژه «عسر» در قرآن کریم به منظور تبیین هدف غایی و اهداف واسطی مرتبط با آن', مجله پژوهش‌های تعلیم و تربیت اسلامی, 9(1), pp. 103-120. doi: 10.22103/jir.2023.21732.1420
VANCOUVER
علوی, سید حمید رضا, شفیعی اپورواری, نعیمه. تحلیل مفهومی واژه «عسر» در قرآن کریم به منظور تبیین هدف غایی و اهداف واسطی مرتبط با آن. مجله پژوهش‌های تعلیم و تربیت اسلامی, 1402; 9(1): 103-120. doi: 10.22103/jir.2023.21732.1420
)